...πόσο μάλλον για εμάς τους κοινούς θνητούς! Το φθινόπωρο, πάντα ήταν δύσκολο! Προσπάθεια για προσαρμογή, να ξαναμπείς στο καβούκι από το οποίο είχες καταφέρει να ξεμυτίσεις το καλοκαίρι! Αυτό όμως το φθινόπωρο δεν μοιάζει με κανένα. Κι εμείς οι ίδιοι είμαστε σκιές του παλιού καλού ανέμελου εαυτού μας που ζούσε στην ευδαιμονία της άγνοιας για πολύ πολύ καιρό...
Αν έχουμε όμως μια ελπίδα να επανέλθουμε, ψυχολογικά (γιατί όλα τα άλλα έχουν πλέον περάσει ανεπιστρεπτί), είναι να προσπαθήσουμε να αναπροσαρμόσουμε τις ζωές μας, τις ανάγκες μας και τις προτεραιότητές μας στα νέα δεδομένα. Μακάρι να βρούμε τον τρόπο να μην παρασυρθούμε από την αγριότητα και την πικρία των καιρών που ζούμε! Μακάρι να έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε ό,τι υπάρχει και ό,τι ακόμη είναι να έρθει χωρίς να χάσουμε τον εαυτό μας και την ανθρωπιά μας. Μακάρι να ανακαλύψουμε ξανά από την αρχή την ανακούφιση και την ζεστασιά που μπορούν να μας χαρίσουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι η μόνη αξία στην οποία αξίζει να επενδύσουμε, τώρα πιο πολύ από ποτέ!
Καλά κουράγια σε όλους μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου